Tor Albert Park, Melbourne, 1.Runda sezonu 2008, 21 Września











Okrążenie toru z Juanem Pablo Montoyą



Na prostej start/meta rozpędzam się do około 310 km/h na szóstym biegu, hamując ostro tuż przed pierwszą szykaną (prawo-lewo) do 132 km/h na drugim biegu. Na wyjściu z drugiego zakrętu prędkość wzrasta do 219 km/h, osiągając pod koniec prostej Aughtie Drive 295 km/h na szóstym biegu. Ciasny, trzeci zakręt (w prawo) pokonuje się z prędkością 76 km/h na pierwszym biegu, tak więc trzeba przed nim jeszcze mocniej hamować niż na końcu prostej startowej.

Zaraz za trzecim zakrętem znajduje się kolejny ostry wiraż, ale już w przeciwną stronę (w lewo), który prowadzi na krótką prostą Whitford. Rozpędzam się na niej do 240 km/h, lekko naciskając na hamulec przed długim zakrętem nr 5 (w prawo), na którym prędkość spada do 230 km/h na czwartym biegu. To jeden z tych zakrętów, które na kwalifikacjach pokonuje się na pełnym gazie.

Ten fragment trzeba pokonać z największą możliwą prędkością, aby zapewnić sobie dobre wyjście na krótki odcinek prostej, na końcu której znajduje się druga szykana (następujące po sobie zakręty prawo-lewo nr 6 i 7). Przed szykaną rozpędzam się do 285 km/h na piątym biegu, hamując przed szóstym zakrętem do 123 km/h na drugim biegu.

Zakręt nr 7 w lewo pokonuje się na pełnym gazie, podobnie jak i ósmy w prawo (Lauda). Na dojściu do dziewiątego zakrętu (Clark), wchodzącego w skład trzeciej szykany, osiągam 288 km/h na szóstym biegu. Ten ostry zakręt w prawo pokonuję z prędkością 109 km/h na drugim biegu.

Zakręt nr 10 (w lewo), podobnie jak i następujący po nim odcinek łagodnie skręcającej w lewo prostej pokonuję na pełnym gazie, rozpędzając się do 288 km/h na szóstym biegu przed szybką szykaną lewo-prawo, składającą się z zakrętów 11 i 12. Pokonuje się ją na czwartym biegu przy prędkości nie spadającej poniżej 212 km/h.

Kolejne ostre hamowanie pod koniec prostej zakończonej ostrym zakrętem nr 13 w prawo (Ascari) powoduje spadek prędkości z 298 km/h na szóstym biegu do 122 km/h na dwójce. Po krótkim odcinku prostej znajduje się kolejny zakręt w prawu (Stewart), który pokonuje się z prędkością 165 km/h na trzecim biegu.

Kolejna krótka prosta powala rozpędzić się do 236 km/h na trójce, zanim zacznie się ostro hamować przed ostatnimi dwoma zakrętami (15 i 16). Pierwszy z nich (w prawo) pokonuje się na jedynce z prędkością 74 km/h. Krótkie naciśnięcie gazu i szybka zmiana biegu na trójkę przed ostatnim, dosyć wyboistym zakrętem, który prowadzi nas z powrotem na prostą start/meta.

Historia toru



Do 1995 roku włącznie wyścig o Grand Prix Australii rozgrywany był na ulicznym torze, usytuowanym w stolicy stanu Australia Południowa, Adelaide. Był to wówczas kończący sezony wyścig, w którym zwyciężali tacy kierowcy, jak Keke Rosberg (1985), Alain Prost (1986), Thierry Boutsen (1989) czy Ayrton Senna (1993). Było to ostatnie zwycięstwo Brazylijczyka przed tragicznym wypadkiem na torze Imola i to w dodatku za kierownicą niezbyt konkurencyjnego bolidu McLaren-Ford MP4-8. Tuż po wyścigu odbył się pamiętny koncert Tiny Turner, która specjalnie dla Senny zaśpiewała piosenkę "Simply the Best". W 1994 roku na torze Adelaide w dosyć kontrowersyjnych okolicznościach nastąpiło rozstrzygnięcie walki o tytuł mistrzowski pomiędzy Michaelem Schumacherem (Benetton) i Damonem Hillem (Williams) na korzyść Niemca, a rok później o mały włos nie stracił tutaj życia Mika Hakkinen (McLaren) podczas wypadku na treningach.


We wrześniu 1993 roku zapadła decyzja o przeniesieniu wyścigu do Melbourne (stan Wiktoria). Jednocześnie zmieniono termin imprezy z końca na początek sezonu. Wyścig miał się odbywać na ulicach położonego na południe od centrum miasta parku Albert Park, gdzie pierwsze wyścigi samochodowe próbowano rozgrywać już w latach 50-tych. Konieczna była przebudowa parku, co spotkało się z licznymi protestami. Mimo to prace zostały ukończone i już pierwszy wyścig w 1996 roku okazał się wielkim sukcesem. Układ rozlokowanego w malowniczej scenerii (wokół jeziora) toru jest w miarę gładki, bez typowych dla ulicznych torów zakrętów o 90 stopni, które ograniczają znacznie prędkość. Jazda po nim odbywa się dosyć płynnie i w zasadzie wszyscy kierowcy lubią się tutaj ścigać.


Inauguracyjny wyścig nie obył się bez spektakularnego wypadku, w którym uczestniczył obecny menedżer kierowcy zespołu McLaren, Davida Coultharda, Martin Brundle. Żeby było śmieszniej, do wypadku tego przyczynił się właśnie Szkot, który stracił panowanie nad swoim McLarenem podczas hamowania przed dosyć ostrym, trzecim zakrętem i uderzył w bok prowadzonego przez Johnny'ego Herberta bolidu Sauber. Sytuacja ta całkowicie zaskoczyła jadącego za nimi w bolidzie Jordan Brundle'a, który po uderzeniu w tył Saubera wzbił się w powietrze, przelatując nad kolejnymi samochodami. Twarde lądowanie, połączone z kilkakrotnymi obrotami spowodowało rozerwanie bolidu na dwie części, jednak o dziwo kierowca wyszedł z tej kraksy bez szwanku. Tymczasem głównym faworytem do zwycięstwa przez większą część tego wyścigu był świeżo upieczony mistrz amerykańskiej serii CART, Jacques Villeneuve, dla którego był to debiutancki występ w barwach zespołu Williams. Niestety Kanadyjczyk musiał w końcówce zwolnić ze względu na problemy z silnikiem i zwycięzcą został jego partner, Damon Hill, który w tym samym roku zdobył w końcu swój upragniony tytuł mistrza.

W 1997 roku Villeneuve miał znowu pecha, gdyż na pierwszym zakręcie został wyeliminowany przez prowadzącego Ferrari Eddiego Irvine'a. Skorzystał z tego Coulthard, zapewniając odrodzonemu zespołowi McLaren pierwsze zwycięstwo od 1993 roku. Kolejny wyścig na torze Albert Park został już całkowicie zdominowany przez zespół McLaren, jednak kwestia zwycięzcy została rozstrzygnięta w dosyć nieoczekiwany sposób. Przez większą część wyścigu prowadził Hakkinen, ale zbyt długi postój w boksach spowodował przejęcie prowadzenia przez Coultharda. Tuż przed metą Szkot niespodziewanie przepuścił swojego partnera, gdyż jak się później okazało obaj kierowcy zawarli przed wyścigiem dżentelmeńskie porozumienie, zgodnie z którym zwyciężyć miał ten, kto na pierwszym okrążeniu wygrał pojedynek o prowadzenie przed pierwszym zakrętem. Było to drugie zwycięstwo Hakkinena w karierze.

Rok 1999 to z kolei pierwsze zwycięstwo Irvine'a w karierze, które Irlandczyk zawdzięczał głównie kłopotom swojego partnera z zespołu Ferrari, Michaela Schumachera. Tymczasem Niemiec na torze w Melbourne po raz pierwszy triumfował w 2000 roku. Na koniec warto jeszcze wspomnieć o kolizji pomiędzy Villeneuve'em i młodszym z braci Schumacherów, Ralfem w 2001 roku, która doprowadziła do śmierci stojącego blisko ogrodzenia porządkowego i niewielkich obrażeń u jedenastu widzów. Był to wyjątkowo pechowy wypadek, gdyż prowadzony przez Kanadyjczyka bolid BAR uderzył w ogrodzenie ochronne akurat w miejscu szczeliny, przez którą wystawia się flagi informacyjne dla kierowców. Oderwane koło od auta poleciało wprost na klatkę piersiową porządkowego, którego pomimo usilnych starań ekipy ratunkowej nie udało się uratować.

źródło: www.f1wm.pl

Prosto z malowniczo położonego toru Albert Park w Melbourne mówił MasterDamon. A teraz żegnam się z państwem, do usłyszenia po Grand Prix !!!